Tasavvufta Şatahât ve Manevi Sarhoşluğun Anlamı

Şatah kelimesi, tasavvufta ilahi hakikatlerin izhar edilmesini ifade eder.

Sûfîlerin ruhani yükselişi ile ilgili olarak ilahi sözlerin dıştan bakınca akla aykırı görünmesi.

Bu sözler çoğu zaman şeriata muhalif gibi görünse de, sufilerin hallerini anlamada önemlidir.

Mutasavvıfların şatahât üzerindeki görüşleri iki ana gruba ayrılır.

Birinci grup, sekr halinin başlangıç aşamalarında ortaya çıktığını savunur.

İkinci grup ise yüksek manevi patentleri olanların söyleyebileceği sözler olduğunu belirtir.

İbn Haldun, manevi sarhoşluk içinde söylenen sözlerin gerçek anlamdan uzak olduğunu ifade eder.

Cüneyd-i Bağdâdî, şathiyelerin başlangıç aşamasında olduğu belirtir, ilerleyen süreçte azalacağını söyler.

İmam Rabbânî, şeriata aykırı görünen sözlerin manevi sarhoşluktan kaynaklandığını savunur.

Gerçek olanın, manevi sarhoşluk durumunda bile akla aykırı sözler söylememek olduğunu belirtir.

Manevi sarhoşluk, seyr-i sulük yolculuğunda deneyimlenen zorlayıcı bir haldir.

Bu tür ifadeleri sadece bu durumu deneyimleyenlerin anlaması mümkündür.